AUTO-PAGE-TITLE

Anduena [1] vështron me dashuri të birin e ulun mbi prehën dhe thotë, “Lufta asht si prrallë për te. Më thotë përherë, “Nan, a m’difton për luftën?”. Un kam zor me folë për te, por i tregoj çka ka ndodhë. Kur maroj, më thotë, “Sa i gzuem jam qi s’kam kenë lindë so kohe.” Ky çast i nxit Anduenën dhe vjehrrën e saj, Lulen, të ndajnë kujtimet e tyre nga konflikti në Kosovë. Ulur mbi shilten ngjyrë kafe përballe mejë, dy gratë e guximshme më tregojnë për përhapjen e dhunës dhe frikës, dhe për pasigurinë e thellë që ndjenin. Ato përshkruajnë si […]

Margjinale dhe në nevojë

Gratë që humbën burrat gjatë Luftës së Kosovës u perceptuan si të gjendura në një hapësirë të ndërmjetme e të pasigurt. Ato nuk mund të trajtoheshin as si gra të martuara dhe as si vejusha të zakonshme. Në fund të luftës, nuk kishte vend të qartë për to, pasi rolet po ndryshonin, ndërsa komunitetet përpiqeshin të kuptonin praninë e tyre. Identitetet e këtyre grave u perceptuan se kishin nevojë për riformulim përmes gjuhës dhe diskurseve, për t’u bërë të kuptueshme për të tjerët. Kornizat e reja të identitetit i portretizojnë vejushat e luftës si ‘margjinale dhe në nevojë’, […]

Lufta ishte fjala e ditës, në gojë të gjithkujt. Nji ndjenjë padurimi ekzistonte pasi që shpallja e pavarësisë së Kosovës nga Sërbia po afronte.[1] Nëpër lajme jepeshin njoftime mbi rritjen e tensioneve mes komuniteteve shqiptare e sërbe, nga të dyja palët organizoheshin veprimtari përkujtimore për të humburit dhe krimet e luftës së fundit, përderisa KFOR-i -forca paqeruajtëse e NATO-s në Kosovë – patrullonte rrugët e Kosovës me automjete ushtarake. Si do shkonte gjendja në ditën e shpalljes? A do kishte demostrata? A do të sulmonte ushtarakisht Sërbia?

Asgja  s’dihej me siguri. Këto pyetje e shqetësonin Pranverën [2], që sapo kish dalë nga kuzhina me nji […]